De visie van de Katholieke Kerk op in vitro fertilisatie (IVF) en andere vormen van kunstmatige bevruchting is duidelijk en wordt voornamelijk uiteengezet in de Catechismus van de Katholieke Kerk. De Kerk stelt dat de technieken die de seksuele daad van de echtgenoten scheiden van de procreatie moreel onaanvaardbaar zijn. Dit geldt met name voor heterologe technieken, waarbij een derde partij betrokken is, zoals bij de donatie van zaadcellen of eicellen, en bij draagmoederschap. Deze praktijken worden als ernstig immoreel beschouwd omdat ze het recht van het kind schenden om geboren te worden uit een vader en moeder die met elkaar verbonden zijn in het huwelijk, en ze schenden ook het recht van de echtgenoten om ouders te worden door elkaar1.

Bij homologe technieken, zoals kunstmatige inseminatie met het sperma van de echtgenoot, is de morele beoordeling minder strikt, maar deze blijven ook moreel onaanvaardbaar. De reden hiervoor is dat deze technieken de seksuele daad en de procreatie van elkaar scheiden, waardoor de betekenis van de huwelijksverbintenis wordt ondermijnd. De Kerk benadrukt dat procreatie moet voortkomen uit de specifieke daad van de echtgenoten' vereniging, en dat het respect voor de verbinding tussen de betekenissen van de huwelijksdaad essentieel is voor een procreatie die in overeenstemming is met de waardigheid van de persoon23.

Daarnaast is het belangrijk op te merken dat de Kerk ook de morele implicaties van het omgaan met embryo's in overweging neemt. Het produceren van menselijke embryo's met het doel om ze als wegwerpmateriaal te gebruiken, wordt als immoreel beschouwd. De Kerk leert dat embryo's vanaf het moment van conceptie als personen moeten worden behandeld, wat betekent dat ze in hun integriteit moeten worden verdedigd en verzorgd45.

De Kerk moedigt onderzoek aan dat gericht is op het verminderen van menselijke onvruchtbaarheid, mits dit gebeurt met respect voor de menselijke persoon en zijn onschendbare rechten6. Echter, de nadruk ligt altijd op het belang van de huwelijksverbintenis en de natuurlijke orde van de voortplanting, waarbij elke huwelijksdaad open moet blijven voor het leven3.

In het geval van onvruchtbaarheid, erkent de Kerk dat fysieke onvruchtbaarheid geen absoluut kwaad is. Echtgenoten die lijden aan onvruchtbaarheid na het uitputten van legitieme medische procedures, worden aangemoedigd om zich te verenigen met het kruis van de Heer, dat de bron is van alle geestelijke vruchtbaarheid. Ze kunnen ook hun vrijgevigheid uitdrukken door het adopteren van verlaten kinderen of door zich in te zetten voor anderen7.

Samenvattend, de Katholieke Kerk verwerpt in vitro fertilisatie en andere vormen van kunstmatige bevruchting die de natuurlijke verbinding tussen de huwelijksdaad en de procreatie onderbreken, en benadrukt het belang van de waardigheid van het menselijk leven vanaf de conceptie.